Een zeer geslaagde laatste week

Trouwe lezers!

Bizar toch eigenlijk dat je als je op trip gaat je jezelf overgeeft aan wildvreemde mensen die je dus eigenlijk maar moet vertrouwen. Ervan uitgaand dat ze je ook daadwerkelijk op de plek brengen die ze je beloofd hebben. Niet dat er iets gebeurd is hoor, maar ik zat daar is over na te denken.

Onze laatste week in Suriname, een drukke volgeplande week. Maandag stond quad rijden op de planning. De vorige keer had het zo hard geregend en reden we vooral door plassen. Nu was het weer stukken beter, het zonnetje hoog aan de hemel en minder plassen. Maar nog wel genoeg om lekker nat te worden. Het was weer echt geslaagd! De tocht die we nu maakten was zoveel mooier dan de vorige keer, we gingen nu ook de jungle in, echt heel gaaf. Het rijden zelf was ook erg leuk, we zaten behalve 2 allemaal op een eigen quad wat een minder verantwoordelijkheidsgevoel gaf en we het er dus ook goed van namen. Zo heb ik van heel dichtbij een plas bekeken, ‘Ja, ik snap ook niet waarom ik om ben gegaan meneer.’ Ben een keer op bezoek gegaan bij de reuzenmieren, ‘Meneer, staat deze weg erom bekend om de bosjes in te rijden?’ Tot slot van rekening reden Willeke en ik vol gas een plas in, waar we abrupt stilstonden en naar voren vlogen. En die gids maar lachen. 
Al met al was het echt weer ontzettend gaaf!

Dinsdag stond kaaimannen vangen en schildpadden spotten op de planning. Eerst met een bootje naar Matapica, hier kregen we wat te eten. Na een verstandig gesprek te hebben gevoerd met een papegaai gingen we op weg in twee bootjes het moeras in. Natuurlijk moest onze motor ermee stoppen en midden tussen de muggen werd deze gerepareerd. Het was echt gaaf om te zien hoe de zon plaats maakte voor de maan en een voor een de sterren aan de hemel begonnen te stralen. Nadat we een kaaiman hadden gevangen gingen we dieper het moeras in op weg naar het strand om schildpadden te gaan spotten. Helaas werkte het weer niet mee, want al snel begon het te regenen. Of dat de reden was dat we weinig schildpadden hebben gezien weet ik niet. Wel zagen we 2 grote schildpadden, 1 daarvan was eieren aan het leggen. Niet 1, niet 2, niet 3 maar al gauw zo’n 80 tot 100 eieren, ter grootte van een pingpong balletje. Zeer interessant. Gelukkig lieten de baby schildpadden ons niet in de steek, veel zochten een weg naar de zee om aan het grote avontuur te gaan beginnen. Wie de tocht zouden overleven is de vraag.

Woensdag, Keti Koti, bevrijding van de slavernij. In de Palmentuin traden veel artiesten op en overal stonden kraampjes die Surinaamse spullen verkochten. Het was een gezellig sfeertje, de Surinamers in veel kleuren gekleed en iedereen was vrolijk!

En dan donderdag, vrijdag en zaterdag onze trip naar Raleighvallen. Woensdagavond 20:00 uur Surinaamse tijd zaten we in het busje en begonnen we aan onze lange reis die 6 uur zou duren, althans de autoreis, de boottocht zou ook nog 3 uur duren maar die zouden we de volgende morgen pas gaan maken. We vertrokken al de avond van tevoren zodat we niet onze donderdag kwijt waren aan het reizen. Na 1,5 uur op asfaltweg te hebben gereden begon het hobbelen. Een rode zandweg vol met gaten en hobbels zou onze weg zijn voor de rest van de reis. Omdat het veel geregend had was de weg verslechterd en doordat het donker was duurde de reis iets langer dan gepland, na 8 tot 9 uur reizen kwamen we aan op de plek waar we in hangmatten zouden gaan slapen. Inmiddels was het al 6 uur ’s morgens, een iets ander tijdstip dan de 2 uur die ze gezegd hadden. Maar goed, snel werden de hangmatten opgehangen zodat we nog even 3 uur konden slapen voor het ontbijt. In de bus slapen was namelijk ook niet gelukt want door het vele hobbelen zag je geen kans om lekker te gaan zitten. Die ochtend werd de reis verder gezet per boot, over de rivier richting Raleighvallen, onderweg nog een toekan, een ara, een savannebuizerd en andere roofvogels gezien. Opeens zagen we een mooi houten gebouw staan, dit zou onze verblijfsplaats zijn de komende dagen.
’s Middags gingen we wandelen naar de moedervallen, een korte tocht door de jungle bracht ons bij een grote brede waterval die je door het watergeruis al ver van tevoren kon horen. Dit was de oorsprong van alle watervallen in dat gebied, vandaar de naam moedervallen. Weer terug gekomen waren de doodshoofdaapjes terug gekomen voor hun nachtrust. Bananen werden in onze handen geduwd en de aapjes kregen volop aandacht. Wat waren die pootjes zacht! Mooi om te zien hoeveel moeite ze doen om een stukje banaan te krijgen. ’s Avond kregen we een heerlijke Surinaamse maaltijd, pom. Dit smaakte een stuk beter dan toen wij hem thuis maakten. Voor het slapen gaan nog heerlijk baden in de rivier. Veel beter dan een douche of bad. Ook hebben we de tarantula (een spinsoort) onder het dak uitgebreid bekeken en een enkeling kippenvel bezorgd.
Die avond lekker vroeg ons bed in om de verloren slaap in te halen en bij te tanken voor de volgende dag.
Vrijdag, de tocht naar de Voltzberg. Een tocht van 8 km heen en 8 km terug. Maar onderschat het niet, wandelen in een vochtige jungle, berg op berg af, over het water of er dwars doorheen, over omgevallen bomen klimmen of op je hurken er onderdoor en als je dan de Voltzberg ziet zinkt de moed je pas goed in de schoenen. Een grote ik meen granieten berg, loodrecht omhoog… rechts loopt het iets vlakker. Hoe gaan we hier ooit aan beginnen. We kregen te horen dat het naar de voet van de berg nog een half uurtje lopen zou zijn daar kon je beslissen of je mee zou gaan of dat je beneden zou blijven wachten. Na een half uurtje staan we midden in de jungle, blijkbaar bij de voet van de berg. Niet bepaald een voet van een berg die ik mijn hoofd had. Maar een smal paadje, behoorlijk steil vol met takken, bladeren en stenen zou de route naar boven worden. Daar kwam ineens de avonturier in mij naar boven, echt gaaf om op deze manier een berg te beklimmen! Het eerste stuk was echt klauteren, links en rechts takken en stenen beetpakken. Dan de laatste 4 etappes, moeilijk voor te stellen als je er niet bij geweest bent. Maar geloof mij, het was steil erg steil. Soms moesten we op handen en voeten naar boven klauteren, wat ook niet ideaal was want het graniet was erg warm. Maar dan toch eindelijk helemaal bezweet en rood waren we op de top!! Wat een kick zeg! En wat een uitzicht, grote broccolivelden lagen voor ons, andere bergen waren goed te zien en een brandende zon boven ons, maar schaduw was weinig te vinden want op een granieten berg groeit weinig. Op het randje van de berg moest je niet staan met hoogtevrees, de afgrond lag recht onder je vanwege de steilheid van de berg. Ik geniet er nog steeds van nu ik dit schrijf, zo ongekend prachtig!
Op de terugweg kregen we een zeer geliefd typisch subtropische regenbui over ons heen, dit zorgde in eerste instantie voor een heerlijke verkoeling en het zorgde ervoor dat we ook een paar dieren zagen zoals een wandelende tak, schijnbaar bijzondere kikkers, vogels en apen. Op de achtergrond hoorden we een jaguar brullen (of was het toch onweer…?)
Moe maar zeer voldaan keerden we naar 8 uur terug op het beginpunt van de tocht. Onder de waterval even lekker opfrissen en dan in de boot op weg naar onze verblijfsplaats. Nog even lekker zwemmen en eten en dan weer richting ons bedje.
De volgende ochtend begon de terugreis na 2 uur met de boot reizen (nu stroomafwaarts) en 7 uur met de bus kwamen we weer aan op de Ramsaroepsinglaan. Snel alle was wegwassen, nog even lekker uit eten met elkaar en dan weer lekker het bedje in. (hoe vaak het ik het woord bed gebruikt??? ;) )

Nu behoorlijk stressen voor de terugreis, want morgen is het zover!! Naar huis!!!!!

Goede week allemaal en tot snel!!