Herfst in Suriname

Ha mensen,

Laat ik nu eens beginnen met wat me opvalt na 10 weken stage lopen hier in het ziekenhuis in Suriname.
Als eerste de huisraad die meekomt met een nieuwe opname. Het kooktoestel blijft nog net thuis, maar tassen met etenswaar en drinken gaan mee. Daarnaast neemt een merendeel zijn eigen kussen en deken mee. De ventilator wordt ook nog meegezeuld -op zicht geen overbodige luxe als je niet op een klasse kamer ligt, maar hij wordt zelfs meegenomen door de ‘klasse’ patiënten- had ik het al gehad over de grote koffer? Nee, o die gaat ook nog mee. Onderhand moet bij ontslag een tweede verpleegkundige meelopen naar buiten om alles mee te krijgen. Want de bossen bloemen die ze krijgen van het bezoek moeten natuurlijk ook mee naar huis.

Het hygiënisch werken is hier ook echt een lachertje. Zo moest er gekatheteriseerd worden, in Nederland gebeurd dit steriel. Hier ook, tot op zekere hoogte. Soms moet de verpleegkundige er ook op gewezen worden zoals laatst. Een mevrouw moest eenmalig gekatheteriseerd worden om een urinekweek af te nemen. Ik ging mee om te kijken hoe ze dat hier doen en om er wat van te leren. Ik zag al dat er geen steriele handschoenen meegingen dus was wel erg benieuwd wat ze zou gaan doen. De zuster begint met de handeling, ik dacht bij mezelf, ga ik het vragen over de steriele handschoenen of wacht ik af. Heb het toch maar in het kader van hygiëne gevraagd. Al kijkend naar het bakje waar alles in zat ‘Zuster, gebruikt u geen steriele handschoenen?’ De zuster kijkt me een beetje twijfelend aan, zegt nee en gaat verder. 2 tellen later kijkt ze me aan, ‘pak ze toch maar wel’. Moest stiekem wel heel erg lachen, want als ik het niet gevraagd had, waren ze ook niet gebruikt. Het besef is er gewoon ook niet echt over het gebruik van steriele handschoenen hoe je dat doet. Want als ik de verpakking van de katheter niet open had gemaakt, had de zuster de vuile verpakking gewoon met steriele handschoenen aan opengemaakt en was het hele idee van steriel werken weg geweest. Ze denken hier dat wanneer je steriele handschoenen aanhebt en je pakt daarmee iets dat, dat dan steriel wordt, heb alleen nog nooit meegemaakt dat het ook zo werkt. 
Wel grappig dat ik, zoals ik een paar weken terug al schreef, wel gewoon met steriele handschoenen de wondzorg mag doen. Ze worden wel gebruikt, alleen op de verkeerde manier.

De co-assistenten die hier in Suriname hun coschap lopen zijn allemaal Nederlands en lopen ook in witte uniformen rond. Als je niet beter weet zou je het verschil niet weten, het enige verschil is de stethoscoop om de nek van de co-assistenten. Zo gebeurd het wel eens dat de patiënten mij voor dokter aanzien en vragen dan ‘Dokter, …’ Moet altijd wel stiekem lachen, ga ze dan ook maar niet duidelijk maken dat ik geen dokter ben want dat zou alleen maar voor verwarring zorgen. Het is ook een enkele keer gebeurd dat een Surinaamse dokter niet snapte wat ik nu precies was. Had hem namelijk gebeld over een patiënt en hij beloofde om langs te komen. Komt hij langs en vraagt naar mij. Als hij mij ziet, stelt ie zich voor en vraagt in of ik medicijnen mag doen.
‘Ja, natuurlijk mag ik dat, zit tenslotte in mijn laatste jaar.’
‘O, je bent dus al bijna dokter?’
‘Uhm nee, nog lang geen dokter…’
‘Maar je zit toch in je laatste jaar?’
‘Ja, klopt alleen van verpleegkunde.’
‘Maar je mag toch medicijnen doen, dus dan moet je bijna dokter zijn.’
‘Ja, ik mag medicijnen uitdelen, maar niet voorschrijven’.
‘Maar je bent dus bezig om dokter te worden.’
‘Nee, zit in me laatste jaar voor verpleegkunde.’
‘O, dus je doet je eindstage nu.’
‘Ja dokter, dat bedoel ik.’
Was ik nu echt zo onduidelijk? Ben benieuwd of hij het nu wel snapt. 

Het contact met de gynaecologen is ook erg nauw en betrokken, dat is echt ideaal. Je kan altijd bij ze terecht als je een vraag hebt over een patiënt en komen zeker weten langs. Zelfs met de artsenvisite is er een hele luchtige sfeer, soms kan de artsenvisite ene uur duren en dan echt niet omdat de afdeling helemaal vol ligt, maar omdat er tussendoor afgeweken wordt omdat er een gebeurtenis of iets persoonlijks verteld moet worden. De wildste verhalen komen soms boven tafel, zo leer ik bijvoorbeeld tijdens een artsenvisite wat je moet eten om diarree te krijgen. (Had ik dat maar eerder geweten.) Heerlijke gerechten worden besproken en soms worden collega’s voor de gek gehouden. Ook de uitgebreide uitleg bij onbekende ziektebeelden zijn erg interessant. Maar ook de situatie van patiënten uitgebreid beschreven zijn heel leerzaam. Weliswaar de medische situatie hoor, maar je snapt dan zo goed wat een patiënt heeft, bepaald gedrag is dan ook te verklaren. Maar ook de afspraken die gemaakt worden, snap je dan. Lesje over medicijnen tijdens de artsenvisite gebeurd ook regelmatig. Al met al zijn de artsenvisites zeer interessant.

Deze week heb ik ook mijn tussenevaluatie gehad. Dit was erg positief, ze zeiden; ‘als we 10 mensen zoals jij op de afdeling zouden hebben, loopt alles op rolletjes en zouden we de beste afdeling van het ziekenhuis zijn.’ Denk wel dat ze hiermee bedoelen dat ze blij met me zijn. ;) Wel leuk, over het algemeen zijn Surinamers niet zo heel positief, althans wat ik meegemaakt heb.

Afgelopen week was het ook herfst in Suriname, zoals de titel het al zegt. Keiharde stortbuien maar tussendoor ook zon. Aangezien het elke keer regende als we net naar stage wilden gaan, hebben we deze week veel per taxi gereisd. Ook dan maak je van alles mee. Met sommige taxi chauffeurs heb je leuke gesprekken, anderen willen wel erg veel. Zo werden wij thuisgebracht door een taxi chauffeur die graag het naadje van de kous wilde weten. ‘Waar komen jullie vandaan, hoelang zijn jullie hier al, hoelang blijven jullie nog, hebben jullie het naar je zin, feesten jullie veel?’
‘Uhm nou nee meneer, feesten doen wij niet.’
‘O, waarom niet?’
Oké tja hoe ga je dit uitleggen.
‘Nou, ik ben Christelijk en vind dan niet dat je thuishoort op een plek waar gefeest wordt.’
‘Oké, dus je gaat op zondag naar de kerk?’
‘Ja klopt, elke zondag.’
‘Ben je Rooms Katholiek.’
‘Nee, ik geloof in God en ga naar de Hersteld hervormde kerk.’ (Deze kerk komt het meeste in de buurt met wat ik thuis gewend ben)
‘Ben je Jehova getuige??’
‘Uhm nee.’
‘Meer volle evangelie dan?’
‘Uhm, ja dat ja.’ (Verre van dat maar het gaat om het idee dat ie een beeld heeft.)
‘Ja, zegt ie, ik ga ook altijd naar de kerk, maar nu even niet, mijn vrouw die gaat nog wel.’
‘Waarom gaat u dan nu niet? Laat u uw vrouw gewoon alleen gaan?’
‘Ja ben druk nu met van alles, ik werk veel, maar ik denk wel dat ik volgende maand weer ga ofzo, het is wel belangrijk om een rustdag te hebben in de week.’
Zo heb je ineens een gesprek over het geloof.
Komen we thuis aan, zegt ie ‘zien we elkaar nog is een keer, kunnen we contact houden?’
‘Uhm, nou ja wie weet als we weer is een taxi nodig hebben.’
‘Ja maar de kans is klein dat je mij dan hebt, mag ik anders je nummer.’
Zo, waarom had ik dit de hele rit al gedacht?? Wij negeren dat maar een beetje en als we betaald hebben en bij het hek staan, zegt ie ‘Mag ik je nummer nu nog?’ Dus ik loop naar hem toe en zeg ‘Als u uw nummer op een papiertje schrijft komt het goed’ Hij schrijft zijn nummer op en geeft het aan mij, ‘Dankuwel meneer, een fijne dag nog!’ Dus nu hangt er een briefje aan de muur met het nummer van meneer Shann zoals hij zichzelf noemt. Ben bang dat het nummer nooit gebeld wordt.
Het leven in Suriname is alles behalve saai. 

Stage was afgelopen week erg leuk! Heb 3 dagen de volledige verantwoording gehad van 2 zalen, de 4e dag niet i.v.m. de evaluaties die ik die dag had. Door veel op dezelfde zalen te staan ken je de patiënten echt goed, de patiënten leren mij ook kennen en waarderen het als ik een praatje met ze kom maken. Iets wat ze, zoals ik volgens mij al eens eerder heb beschreven, niet gewend zijn. Maar persoonlijke aandacht doet ze erg goed.

Dit weekend doen we het rustig aan, nou ja qua activiteiten dan, er moet wel het een en ander voor stage gedaan worden en de was wast zichzelf helaas nog steeds niet zelf. Maar we blijven moed houden!

Ook hebben we een heuse huisdier, en nee deze keer geen vreemde beesten die je liever niet hebt als huisdier maar een papegaai genaamd Boy. Boy woont boven bij Pieter (denk dat ie niet meer de enige jongen hier wilde zijn) en het is net zijn kindje. Waar Pieter is, is Boy en waar Boy is, is Pieter. Boy krijgt met het eten altijd een privé tafel en laat af en toe is flink van zich horen. Ik heb begrepen dat er ’s nachts een doek over z’n kooi gaat. ;)

Dit was het weer voor deze week. Tot de volgende keer!