Weer een nieuwe week
Blijf op de hoogte en volg Willianne
15 Maart 2015 | Suriname, Paramaribo
Ha mensen,
Week 5 in Suriname is alweer begonnen, wat gaat de tijd toch snel. Hebben jullie dat ook?
Als eerste wil ik nog even terug komen op wat ik in een eerdere blog geschreven heb over dat er iemand op de afdeling kwam met abortus. Ik heb me daar lelijk in vergist. De term abortus heeft zo’n negatieve naam dat ik ervan uitging dat ook hier bewust de zwangerschap afgebroken zou worden. De term abortus staat ook voor een (dreigende) miskraam en dat is hetgene wat wel eens bij mij op de afdeling voorkomt. Het bewust afbreken van de zwangerschap wordt niet eens gedaan in het Diakonessenhuis. Er was namelijk afgelopen week een jonge vrouw die erover dacht om abortus (bewust afbreken van de zwangerschap) te laten doen. De artsen hebben toen heel duidelijk gezegd dat ze dan per direct naar huis gestuurd zou worden omdat ze die vrouwen niet willen helpen.
Heb wederom een leuke week gehad op stage, heb ook iets meer meegekregen van collega’s. Zoals bijvoorbeeld het respect voor een patiënte. Deze jonge vrouw kwam al sinds haar 18e bij de gynaecoloog omdat ze nog niet gemenstrueerd zou hebben, verschillende dingen geprobeerd maar niets hielp. Nu op haar 21e de kinderwens groeit zou ze een operatie ondergaan om te kijken of de vrouwelijke geslachtsorganen wel aanwezig zijn. Deze vrouw had in haar leven al veel meegemaakt waardoor ze angstig is en een hele lage pijndrempel heeft. Nadat de operatie had plaatsgevonden bleek dat ze geen baarmoeder heeft en ook geen eierstokken. Heftig! Collega’s van de late dienst wisten dit verhaal nog niet en vroegen hoe de operatie gegaan was en of dat ze nog steeds zoveel klaagde en niets wilde. Wat een collega toen zei bezorgde me echt kippenvel. Ze zei heel terecht, ‘Nee, we moeten zo niet praten’ waarop ze vervolgens de voorgeschiedenis vertelde. Dan wordt je toch even stilgezet om niet te snel te oordelen.
De artsen hier zijn ook fijn, tijdens een artsenvisite wordt soms uitgebreid stil gestaan bij bijvoorbeeld een ziektebeeld, deze wordt dan uitgebreid beschreven en uitgelegd waardoor ik een duidelijk beeld krijg wat er nu precies aan de hand is. Hierdoor vergeet ik het ook niet snel meer.
Op de afdeling gynaecologie liggen over het algemeen vrouwen die problemen hebben met hun baarmoeder in de leeftijdscategorie 18-45 jaar. Afgelopen week werd er een oudere vrouw opgenomen van 90 jaar oud, die vanaf de eerste minuut steevast ‘oma’ genoemd werd. Later begreep ik dat iedereen die oud en grijs is in Suriname opa of oma genoemd wordt. Je zal dan maar op de afdeling geriatrie stage lopen, iedereen heet opa en oma en niemand weet welke opa of oma je nu precies bedoeld. Maar goed, deze ‘oma’ werd het cadeautje van de afdeling genoemd, collega’s vonden haar helemaal geweldig en bleven ondanks haar hardhorendheid graag een praatje met haar maken. Totdat ‘oma’ op een nacht de hele afdeling op z’n kop had gezet. Om 22.00 uur die avond begon ‘oma’ wat onrustig te worden, nadat er overlegt was met de arts mocht ‘oma’ Haldol krijgen. Dit nam ze absoluut niet in want niemand mocht ook aan haar medicijnen zitten want dat deed ze allemaal nog zelf. Uiteindelijk rond 1 uur nam ze de Haldol in alleen werkte dit helemaal averechts. Weer overlegd met de arts en ‘oma’ mocht Phenergan krijgen. Ook dit werkte absoluut niet. ‘Oma’ lag inmiddels wel in bed maar bleef onrustig. Nadat het een tijdje stil was geweest ging de nachtdienst toch maar even kijken. Daar zat ‘oma’ op de grond aan het voeteneind, de bedhekken waren namelijk omhoog maar de plank aan de achterkant van het bed ontbrak en daar was ze tussendoor gekropen. In de ene hand hield ze haar katheter en in de andere hand haar infuus beide waren uitgetrokken. Dit ging de hele nachtdienst zo door. Tegen de ochtend besloot ‘oma’ dat het welletjes geweest was en ze wilde naar huis. De hele ochtend hebben stagiairs haar beziggehouden en een barricade gevormd voor de deur. Met stagiairs in overvloed is dat natuurlijk geen probleem. Uiteindelijk werd ze opgehaald door haar zoon waarna de rust weer keerde op de afdeling. Het is een totaal andere manier van omgaan met ouderen dan we in Nederland gewend zijn. Wel super leerzaam hoe je het in ieder geval niet moet aanpakken zoals de manier van praten of het gedrag van de verpleegkundige.
Soms komt het wel eens voor dat er op de afdeling baby’tjes liggen als de moeder bijvoorbeeld voor de zwangerschap al opgenomen was bij ons of als er geen plek is op obstetrie. Afgelopen week gebeurde dat ook en toen de moeder terug moest naar de verloskamer om gehecht te worden werd de baby van 3,5 uur oud bij ons neergezet. Prompt begon de baby te huilen. Collega’s keken mij aan of dat ik de baby wilde pakken. Absoluut geen probleem! Zo heb ik een half uur met een klein baby’tje over de afdeling rondgelopen die dan weer stil was en daarna na eerst heel zielig te hebben gekeken moest huilen. Blijft nog steeds bijzonder om, zo’n klein wondertje eigenlijk, vast te houden.
Hier in huis gaat het ook nog steeds goed, wel komen we af en toe huisdieren tegen die je niet graag als huisdier wilt hebben. Zo kwamen we een kakkerlak tegen in de keuken, dat was ook mooi. Loureen ging naar binnen om het toetje te halen, die horen we ineens keihard lachen en roepen dat we moesten komen, dus wij kijken. Loopt de kakkerlak echt met een noodgang door de keuken. We wilden hem eigenlijk wel naar buiten hebben maar ja wie gaat dat doen. Uiteindelijk, bewapend met een stoffer en blik ga ik op kakkerlakkenjacht, klinkt makkelijk, wat het ook zou zijn als dat beestje niet zo ontzettend snel zou zijn. Uiteindelijk is het gelukt en is ie veilig buiten in de bosjes beland.
Vanmiddag kregen we ook bezoek van een groene leguaanachtig dier, deze klom via de trap naar boven naar het andere huisje. Deze hebben we maar gelaten voor wat het was, nadat er foto’s van gemaakt waren.
De weekenden zijn tot nu toe best rustig, wel hebben we genoten van het weer op White Beach, maar grote uitstapjes hebben we nog niet gedaan. Er staan er al wel wat op de planning , zo gaan we in april het binnenland in met een collega vanuit het ’s Lands Hospital. We hebben gelukkig nog weken om hiervan te genieten wat we ook zeker zullen gaan doen!
Voor nu een hartelijke groet vanuit Suriname!
Week 5 in Suriname is alweer begonnen, wat gaat de tijd toch snel. Hebben jullie dat ook?
Als eerste wil ik nog even terug komen op wat ik in een eerdere blog geschreven heb over dat er iemand op de afdeling kwam met abortus. Ik heb me daar lelijk in vergist. De term abortus heeft zo’n negatieve naam dat ik ervan uitging dat ook hier bewust de zwangerschap afgebroken zou worden. De term abortus staat ook voor een (dreigende) miskraam en dat is hetgene wat wel eens bij mij op de afdeling voorkomt. Het bewust afbreken van de zwangerschap wordt niet eens gedaan in het Diakonessenhuis. Er was namelijk afgelopen week een jonge vrouw die erover dacht om abortus (bewust afbreken van de zwangerschap) te laten doen. De artsen hebben toen heel duidelijk gezegd dat ze dan per direct naar huis gestuurd zou worden omdat ze die vrouwen niet willen helpen.
Heb wederom een leuke week gehad op stage, heb ook iets meer meegekregen van collega’s. Zoals bijvoorbeeld het respect voor een patiënte. Deze jonge vrouw kwam al sinds haar 18e bij de gynaecoloog omdat ze nog niet gemenstrueerd zou hebben, verschillende dingen geprobeerd maar niets hielp. Nu op haar 21e de kinderwens groeit zou ze een operatie ondergaan om te kijken of de vrouwelijke geslachtsorganen wel aanwezig zijn. Deze vrouw had in haar leven al veel meegemaakt waardoor ze angstig is en een hele lage pijndrempel heeft. Nadat de operatie had plaatsgevonden bleek dat ze geen baarmoeder heeft en ook geen eierstokken. Heftig! Collega’s van de late dienst wisten dit verhaal nog niet en vroegen hoe de operatie gegaan was en of dat ze nog steeds zoveel klaagde en niets wilde. Wat een collega toen zei bezorgde me echt kippenvel. Ze zei heel terecht, ‘Nee, we moeten zo niet praten’ waarop ze vervolgens de voorgeschiedenis vertelde. Dan wordt je toch even stilgezet om niet te snel te oordelen.
De artsen hier zijn ook fijn, tijdens een artsenvisite wordt soms uitgebreid stil gestaan bij bijvoorbeeld een ziektebeeld, deze wordt dan uitgebreid beschreven en uitgelegd waardoor ik een duidelijk beeld krijg wat er nu precies aan de hand is. Hierdoor vergeet ik het ook niet snel meer.
Op de afdeling gynaecologie liggen over het algemeen vrouwen die problemen hebben met hun baarmoeder in de leeftijdscategorie 18-45 jaar. Afgelopen week werd er een oudere vrouw opgenomen van 90 jaar oud, die vanaf de eerste minuut steevast ‘oma’ genoemd werd. Later begreep ik dat iedereen die oud en grijs is in Suriname opa of oma genoemd wordt. Je zal dan maar op de afdeling geriatrie stage lopen, iedereen heet opa en oma en niemand weet welke opa of oma je nu precies bedoeld. Maar goed, deze ‘oma’ werd het cadeautje van de afdeling genoemd, collega’s vonden haar helemaal geweldig en bleven ondanks haar hardhorendheid graag een praatje met haar maken. Totdat ‘oma’ op een nacht de hele afdeling op z’n kop had gezet. Om 22.00 uur die avond begon ‘oma’ wat onrustig te worden, nadat er overlegt was met de arts mocht ‘oma’ Haldol krijgen. Dit nam ze absoluut niet in want niemand mocht ook aan haar medicijnen zitten want dat deed ze allemaal nog zelf. Uiteindelijk rond 1 uur nam ze de Haldol in alleen werkte dit helemaal averechts. Weer overlegd met de arts en ‘oma’ mocht Phenergan krijgen. Ook dit werkte absoluut niet. ‘Oma’ lag inmiddels wel in bed maar bleef onrustig. Nadat het een tijdje stil was geweest ging de nachtdienst toch maar even kijken. Daar zat ‘oma’ op de grond aan het voeteneind, de bedhekken waren namelijk omhoog maar de plank aan de achterkant van het bed ontbrak en daar was ze tussendoor gekropen. In de ene hand hield ze haar katheter en in de andere hand haar infuus beide waren uitgetrokken. Dit ging de hele nachtdienst zo door. Tegen de ochtend besloot ‘oma’ dat het welletjes geweest was en ze wilde naar huis. De hele ochtend hebben stagiairs haar beziggehouden en een barricade gevormd voor de deur. Met stagiairs in overvloed is dat natuurlijk geen probleem. Uiteindelijk werd ze opgehaald door haar zoon waarna de rust weer keerde op de afdeling. Het is een totaal andere manier van omgaan met ouderen dan we in Nederland gewend zijn. Wel super leerzaam hoe je het in ieder geval niet moet aanpakken zoals de manier van praten of het gedrag van de verpleegkundige.
Soms komt het wel eens voor dat er op de afdeling baby’tjes liggen als de moeder bijvoorbeeld voor de zwangerschap al opgenomen was bij ons of als er geen plek is op obstetrie. Afgelopen week gebeurde dat ook en toen de moeder terug moest naar de verloskamer om gehecht te worden werd de baby van 3,5 uur oud bij ons neergezet. Prompt begon de baby te huilen. Collega’s keken mij aan of dat ik de baby wilde pakken. Absoluut geen probleem! Zo heb ik een half uur met een klein baby’tje over de afdeling rondgelopen die dan weer stil was en daarna na eerst heel zielig te hebben gekeken moest huilen. Blijft nog steeds bijzonder om, zo’n klein wondertje eigenlijk, vast te houden.
Hier in huis gaat het ook nog steeds goed, wel komen we af en toe huisdieren tegen die je niet graag als huisdier wilt hebben. Zo kwamen we een kakkerlak tegen in de keuken, dat was ook mooi. Loureen ging naar binnen om het toetje te halen, die horen we ineens keihard lachen en roepen dat we moesten komen, dus wij kijken. Loopt de kakkerlak echt met een noodgang door de keuken. We wilden hem eigenlijk wel naar buiten hebben maar ja wie gaat dat doen. Uiteindelijk, bewapend met een stoffer en blik ga ik op kakkerlakkenjacht, klinkt makkelijk, wat het ook zou zijn als dat beestje niet zo ontzettend snel zou zijn. Uiteindelijk is het gelukt en is ie veilig buiten in de bosjes beland.
Vanmiddag kregen we ook bezoek van een groene leguaanachtig dier, deze klom via de trap naar boven naar het andere huisje. Deze hebben we maar gelaten voor wat het was, nadat er foto’s van gemaakt waren.
De weekenden zijn tot nu toe best rustig, wel hebben we genoten van het weer op White Beach, maar grote uitstapjes hebben we nog niet gedaan. Er staan er al wel wat op de planning , zo gaan we in april het binnenland in met een collega vanuit het ’s Lands Hospital. We hebben gelukkig nog weken om hiervan te genieten wat we ook zeker zullen gaan doen!
Voor nu een hartelijke groet vanuit Suriname!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
