Aan het afronden

Ha mensen!

Willemina, Marianne, of nee wat was je naam nu precies? Blijkbaar is Willianne een lastige naam om te onthouden hier in Suriname, het leert wel om naar verschillende namen te luisteren. ;)

Ook de tweede week was een interessante week op de operatiekamer, heb me de afgelopen week wat meer bezig gehouden met niet gynaecologische operaties. Ik heb veel chirurgische ingrepen gezien, het verwijderen van tumoren op verschillende plekken in het lichaam kwamen voor, maar ook een onderbeenamputatie. Voelt toch vreemd om daarna te kijken, normaal krijgt iemand een operatie om beter te worden. Maar met het verwijderen van een onderbeen kun je het woord beter worden niet echt gebruiken. O ja natuurlijk zal het uiteindelijk beter zijn maar het voelt toch anders. Ook gewoon de hele operatie op zich, normaal is het een (kleine) snee maar nu gewoon rondom het hele been. Maar ik zal verder niet uitwijken in de details. ;)

De anesthesie is een onderdeel in de operatiekamer die van essentieel belang is, het leek mij daarom wel interessant om me daarin wat te verdiepen. Heb 2 dagen met de anesthesie mee mogen lopen en het is echt mooi om te zien op de monitor wat de operatie met de patiënt doet. Heeft de patiënt pijn of juist niet, doe diep is de patiënt in slaap, bloeddruk dropt dan draaien we (de paarse knop) deze gas iets lager, begint de patiënt te ontwaken dan geven we nog wat medicijnen. Heel interessant als je dat allemaal een beetje doorkrijgt.

We hadden ook een paar kinderoperaties afgelopen week, echt mooi om te zien hoe ze met de kinderen omgaan. Je kan dan niet zomaar je ding doen en medicijnen toedienen om de patiënt te laten slapen. Gerust stellen is dan heel belangrijk. Ze gaan eigenlijk al vanaf de verkoever ‘spelen’ met het kindje. Ze krijgen dan een ballon, de moeder (die is er vaak bij) wordt aangekleed in het groene pak waar het kind bij is. Op de operatiekamer wordt alles heel kinderlijk en eenvoudig uitgelegd. ‘Kijk, ik heb hier een knijper met een lichtje erin, dat lichtje ga ik op je teen laten schijnen’, ‘Heb ik ook nog stickers die gaan we op je borst plakken.’ Alles laten ze zien aan het kind, het mooiste was nog als het kind in het kapje moet ademen om onder narcose te gaan. Als je in het kapje blaast gaat de ballon die eraan zit op en neer. Mooi om te zien hoe fanatiek het kind er dan in gaat blazen!

Ik kijk terug op 2 hele leerzame weken op de operatiekamer, had het zeker niet willen missen!

Dit weekend doen we lekker rustig aan, de laatste hand leggen aan de stage opdrachten. Want het afronden gaat nu toch echt beginnen. Apart om daarover na te denken eigenlijk. Het zal nu echt snel gaan denk ik.

Ik wens jullie allemaal een goed Pinksterweekend toe!

Groetjes!