Weer terug op gynaecologie!

Ha mensen!

25 mei 2015, voor de meeste Nederlanders staat dat bekend als 2e Pinksterdag. Voor de Surinamers gaat het de boeken in als de dag van het stemmen. Weken van tevoren hadden ze het hier al over 25 mei. In de eerste week van ons verblijf hier, was Suriname al in de ban van het stemmen op 25 mei. Toen leek het voor ons nog heel erg ver weg. En nu, nu is het ineens 25 mei. De laatste weken kleurden de straten paars of oranje, zelfs de auto’s deden mee. Op het werk was het regelmatig het onderwerp van de dag. In Paramaribo zelf zijn ze al weken bezig met deze dag. In het Nederlandse nieuws werd er wel aandacht aan besteed maar alleen dat Suriname naar de stembus gaat en welke kanshebbers er zijn. Hier in Suriname zit er nog veel meer achter. Omdat men bang was voor heftige rellen was elk stembureau beveiligd met 1 politieman en 2 opgeleide beveiligingsvrijwilligers. De hele dag reed de politie over straat. Voor de rest van Suriname gold een vervoersverbod. Je mocht je niet onnodig op straat begeven. Ook werd er vanaf zaterdagnacht 0.00 uur geen alcohol meer geschonken. Of wij nu veel meegekregen hebben van dit alles? Nee dat niet, daarvoor zitten we te ver van de stad af. Maar waarom zouden er rellen komen dan? Eerder was dit nooit aan de orde geweest het stemmen gebeurde in harmonie en de uitslag werd geaccepteerd. Nu is in Suriname de paarse partij NDP onder leiding van Bouterse 5 jaar aan de macht in Suriname. Veel Surinamers zijn het daar niet mee eens en willen dat hij aftreedt. Ze vinden het tijd worden voor een nieuwe frisse kijk op het land. Veel andere Surinamers willen hem nog wel graag 5 jaar aan de macht hebben. Dit botst waardoor men bang was voor rellen.
Inmiddels is de voorlopige uitslag bekend en de NDP heeft ook voor de komende 5 jaar weer de macht in Suriname. Wat wij meegekregen hebben qua onrust valt me alles mee. Ik moet zeggen dat na 25 mei de gekte weer over is.

Dan weer terug op de gynaecologie, heerlijk gewoon weer aan het werk. Nou ja werk… met 12 man personeel en 7 patiënten is er niet veel werk maar het was wel heel gezellig. De reacties van collega’s waren ook erg leuk. ‘Hé zuster Willianne, je bent er nog/weer, hoe gaat het?’ Voelde me helemaal thuis.
Had gelijk ook weer een leuke blunder met de Surinaamse taal. Er was familie dat naar me toe kwam met het woord ‘prasje’. Ik dacht na 5x herhalen ze willen een praatje met de dokter, dus ik een dokter geregeld deze was Nederlands dus ook een tolk erbij omdat ze alleen Surinaams praatten. Hoor ik ineens een schaterlach van de gang komen. Komt de Surinaamse collega naar me toe, ja hij zei ‘prasje’ geen ‘praatje’. Hij zocht een toilet! O, tja dat is op zich wel heel wat anders… 

Deze week hadden we ook te maken met een ernstig gecompliceerd dilemma. Er was namelijk een mevrouw opgenomen met veel vaginaal bloedverlies. Zij had al 4 FFP’s (!) en 3 EC’s (!) gehad. (Kort uitgelegd, bloed toedienen via het infuus bij een tekort) Het bloedverlies is afkomstig van een loslatende placenta. Mevrouw bleef maar vloeien en haar Hb bleef maar dalen. Op een gegeven moment was haar Hb2.5 (Voor de niet medische lezers, dit is echt te laag) Er moest een keuze gemaakt worden, gaan we de oorzaak aanpakken (het ongeboren kindje met placenta verwijderen) het kindje zal het niet overleven want het is nog niet levensvatbaar of gaan we het kindje sparen en wachten tot de Hb gaat stijgen. Met een vergrote kans dat de moeder het niet gaat overleven want haar Hb daalt en het kindje daarbij ook niet. Er is uiteindelijk besloten voor opereren en het ongeboren kindje te verwijderen. Niet zomaar een keuze, want ook hier zitten superveel risico’s aan vast. Eerste prioriteit is de Hb verhogen door het geven van nog meer FFP’s en EC’s. Daar was probleem 1 al. Mevrouw had een bloedgroep die zeer schaars is, in het ziekenhuis was deze in de vorm van EC’s (de rode bloedcellen) niet aanwezig. Ik heb een arts nog nooit zo verslagen en angstig zien kijken. Bloedbank werd gebeld, had ook niets in voorraad. Alle ziekenhuizen in Paramaribo werden afgebeld geen enkel ziekenhuis had haar bloedgroep in voorraad. De tijd begon te dringen, want de toestand van mevrouw verslechterde. Onder collega’s werd gevraagd wie bloedgroep O- had, niemand had het. 2 Nederlandse studenten wel, maar hier gingen ze verder niet op in, dat zou qua screening ook veel te veel tijd kosten. Ook zijn nog verschillende mensen gebeld waarvan ze wisten dat ze O- waren. Uiteindelijk is besloten mevrouw te verdunnen met FFP’s en trombocyten zodat wanneer mevrouw tijdens de operatie bloedverlies zou hebben, ze zo min mogelijk rode bloedcellen zou verliezen. Ondanks dat zit er aan de hele operatie nog een groot risico. Want stel dat de operatie slaagt maar mevrouw krijgt tijdens of na de operatie een fluxus (nabloeding) dan is de kans dat ze het overleeft ook heel klein, want veel bloedverlies kan ze niet hebben met zo’n lage Hb.
Het was echt een groot dilemma die bij veel collega’s erin hakte. Je staat dan zo machteloos want je kan niks doen. Wat is daarnaast ook nog lastig vond is dat deze mevrouw geen woord Nederlands sprak, ze kwam namelijk uit het binnenland. Met haar communiceren ging niet, ik kon dus ook niet met haar praten en vragen stellen. Ze wist wel dat het best ernstig was, want ze keek zo angstig in bed. Dat doet echt pijn als je niks maar dan ook niks voor een patiënt kunt betekenen, zo machteloos.
Wat helemaal naar was aan deze situatie is dat wanneer je de volgende dag het operatieverslag leest er staat dat mevrouw helemaal geen loslatende placenta had maar een bloedvat dat hevig bloedde. Als de echo goed bekeken was, was het kindje waarschijnlijk gespaard gebleven…

Inmiddels staan we met 3 Nederlandse studenten op de afdeling, daarnaast 2 Nederlandse co-assistenten en 1 co-assistent die vaak langs komt en een Nederlandse zaalarts. Soms is het hier net Nederland in het klein. Haha, Surinamers vinden het soms erg ‘licht’ op de afdeling.

Afgelopen week hebben wij Nederlandse studenten ons verdiept in de manier van omgang met elkaar en hoe het brein van de mens werkt. U vraagt zich misschien af hoe we hierop komen op de afdeling gynaecologie. Nou kijk, het zit zo. Omdat het rustig was op de afdeling gingen wij een boek lezen die er toevallig lag, een boek over het brein dus. Erg actueel was het niet want het was een boek uit 1975…

Deze week hadden we wel interessante casussen op de afdeling. Zo kwam er een vrouw terug van de OK zonder zichtbare problemen. Na 10 minuten horen collega’s haar hoesten en wordt een Nederlandse student erop afgestuurd. Mevrouw had veel slijmproductie na de operatie wat ze aan het ophoesten was. Echt niet overdreven, de vloer lag eronder. De saturatie (zuurstofgehalte in het bloed) werd gemeten en deze was laag, te laag. Maar de Surinaamse collega’s wilden niet komen… met geen mogelijkheid! Waarop de Nederlandse student maar naar de co-assistenten is gelopen die gelukkig wel meteen kwamen. Allemaal toeters en bellen erbij en uiteindelijk is alles goed afgelopen. Maar dit liet ons wel weer zien dat Surinamers zich niet snel druk maken om iets. Maar misschien ligt het ook echt wel aan de medische kennis.

Het einde van de stage komt in zicht en dat betekend ook afronden. De laatste verslagen worden gemaakt, opdrachten afgerond, evaluaties gevoerd. Wel een gekke gedachte dat het er over ruim 5 weken gewoon alweer op zit.

Op de afdeling is aan mij gevraagd of ik protocollen wilde bijwerken aangezien die hier en daar flink verouderd zijn (weet niet of ik dit ooit al eens geschreven heb in een blog, maar 1999 was de oudste).
Heb er inmiddels al een paar aangepast en bovenaan het protocol staat mijn naam vermeld, echt heel leuk. De komende, nou pak hem beet, 15 jaar (!) lig ik stof te happen in het Diakonessenhuis in Paramaribo! 

Goede week allemaal!