Het is zover!!!

Ha mensen!

Eindelijk is het dan zo ver! Op naar Suriname. Na een moeilijk momentje op Schiphol zijn we dapper richting het vliegtuig gegaan. Nadat we ons plekje gevonden hadden en de gordels vastzaten konden we de lucht in. Onderweg genoeg afleiding gehad, kaarten en cadeautjes die open mochten in het vliegtuig en met een scherm voor de neus gaat de tijd toch ook wel erg snel!
Half 5 lokale tijd landen we in Paramaribo, de hitte kwam ons gelijk tegemoet. Gelijk maar het vest uitgegooid en wachten voor de douane. Dit ging best vlot allemaal, toen we alle spullen weer bij elkaar hadden op weg naar de uitgang waar meneer Badloe ons op zou wachten. Er stond een hele erehaag, maar helaas niet allemaal voor ons. Van links en rechts werden we geseind door taxi maatschappijen maar onze blik was gefocust op een bordje met Hoornbeeck studenten. Staan daar ineens Elise en Pieter voor onze neus. Hup de koffers in de auto, arko aan en gaan met die banaan. Om jullie niet helemaal het idee te geven dat het continue minstens 28 graden is, zal ik ook maar vermelden dat er onderweg een verfrissende regenbui langskwam, op zich niet heel vervelend. In de anderhalf uur die we in de auto zaten hebben we al veel gezien. Vooral heel veel groen en bomen die je absoluut niet in Nederland tegenkomt. Links rijden is ook wel even wennen, vooral met afslaan, dan het getoeter om de oren voor elke gelegenheid wordt er getoeterd. We zullen de starende blikken jullie ook niet onthouden. Eenmaal in ons huisje aangekomen waren ze druk bezig om onze kamer van airco te voorzien. Voordeel is dat onze slaapkamer dan koel is, de keuken warmt wel iets meer op nu zonder airco. Maar we bekijken het positief, daar slapen we niet. Snel even klamboes opgehangen, het thuisfront informeren over de toestand hier en (eindelijk!) genieten van een hangmat! Dan aan tafel, een tikkeltje pittig, maar daar schijnen we aan te moeten wennen. Een watermeloen verzacht gelukkig de keel weer!

De eerste nacht was wel even wennen. Toen ik wakker werd en keek hoe laat het was werd ik even blij! Het is al half 9! Maar toen ik naar het raam keek en het daar nog erg donker was kwam ik tot de conclusie dat op mijn mobiel de tijd nog niet verzet was en het pas half 5 was… De biologische klok werkt nog niet mee. Beetje jammer. Maar gelukkig was Roos ook al wakker en niet snel daarna hield Willeke zich ook niet meer stil. Buiten lekker in de hangmat, waar de temperatuur al weer een stukje hoog was. Wat wel mooi is van heel vroeg wakker zijn is dat je de zon op ziet komen, niet zoals in Nederland waar een tijdje overheen gaat. Maar binnen een half uur is het gewoon licht. Langzaamaan ontbijten en op zoek naar een fiets. Deze was al snel gevonden en nadat de bandjes opgepompt waren en de zadels en sturen hoger waren gezet en ons gevraagd werd hoe we zo groot konden zijn. Gingen we op pad met de fiets. Overal getoeter, de ene keer omdat we blank waren maar in het begin ook vaak omdat we aan de verkeerde kant van de weg fietste… Toch echt wel wennen. Nadat we een paar boodschapjes hadden gedaan en het al flink wat warmer was geworden. Gingen we ons klaar maken om een bezoekje te brengen aan het ziekenhuis. We hadden namelijk nog niks gehoord over hoe laat en hoe we maandag verwacht zouden worden. De tocht erheen was al een hele belevenis, veel wegen gezien, ook wegen bereden die we een volgende keer niet zullen berijden omdat dat toch wel een beetje om is. Bij het ziekenhuis aangekomen hebben we kennis gemaakt met zuster Margaret, zo op het eerste gezicht een aardige vrouw. Nadat we afgesproken hadden dat we maandag om 7 uur aanwezig zouden zijn kon de terugreis beginnen. Ook dit verliep niet helemaal zonder moeilijkheden. Eenmaal thuis aangekomen zagen we dat de route eigenlijk zo makkelijk is dat verdwalen eigenlijk onmogelijk zou moeten zijn.
Nu eerst maar eens de slaapkamer inrichten, koffers uitpakken en de verzameling foto’s en kaarten ophangen.

Liefs uit een zeer zonnig en erg mooi Suriname!