Een leuke afwisselende week!

Ha mensen,

Weer een berichtje vanuit Suriname, wederom een mooie, drukke afwisselende week.
Maandag dachten we eindelijk legaal in Suriname te kunnen verblijven, maar ja in Suriname is niets wat het lijkt. Om 7.30 uur hadden we een afspraak bij de vreemdelingendienst om het visum te regelen. Wij dachten als we er nu om 7.00 uur zitten hebben we kans dat we vroeg geholpen worden want om 7.00 uur zou de vreemdelingendienst al open zijn. Zal je net zien dat de openingstijden veranderd zijn en dat ie nu pas om 7.30 uur open is. Beroerd als je om 7.15 uur een afspraak hebt zoals de persoon voor ons. Maar goed, wij naar binnen en het wachten begon, gelukkig hadden we genoeg papier bij ons zodat we ons wel vermaakten met spelletjes. Na 2,5 uur waren we dan eindelijk aan de beurt. Alle papieren inleveren en hopen op een stempel. Maar niets is minder waar, over 6 weken mag u naar dit nummer bellen mevrouw en dan vragen of het visum klaar is. Hopen dat we dan niet zolang hoeven te wachten!

Op stage was het echt een leuke week! Het was echt ontzettend druk en hectisch, neem donderdag. Direct na de overdracht om 7.30 uur belt de OK de eerste patiënt mag komen. Wanneer we daarna weer op de afdeling komen, krijg ik te horen dat ik de verantwoording heb voor de achterkant en dat er net 4 nieuwe opnames binnen zijn gekomen. Of dat ik die even wil verwerken en het dossier in orde wil maken. Ja hoor, geen probleem. Tenminste, als je hier rustig de tijd voor hebt, maar niets is minder waar, want daar belt de OK alweer, de patiënt mag komen. O, maar die is net pas binnen en het dossier is nog niet klaar maar ga er nu mee beginnen. Dit gebeurde 4x achter elkaar, kon ineens heel creatief denken. De hele dag door telefoontjes, opnames, inclusief een spoedopname waarvoor binnen 10 minuten een anamnese gedaan moest worden, bloed besteld moest worden, medicijnen moesten verwerkt worden, het AZ moest gebeld worden voor een onderzoek, vervoer moest geregeld worden en het dan nog gek vinden dat er dan fouten gemaakt worden. Als er zoveel personeel bezig is met 1 persoon, want ja, wat is nu al gedaan en wat niet.
Ben tussendoor ook met een co-assistent een ietwat vergrote baarmoeder aan een patiënt wezen tonen. Gemiddeld genomen is een baarmoeder iets kleiner dan de vuist van een vrouw. Deze baarmoeder had de grote van drie grote mannenhanden die zogezegd veel in de bouw werken. Hierin zaten allemaal vleesbomen die je goed kon zien. Vraagt de patiënt, niet heel erg verbaasd over de grootte; ‘Hoe groot hoort een baarmoeder normaal te zijn?’ De co-assistent wijst en zegt, ‘dit kleine stukje onderaan.’ ‘O, dan vind ik het niet gek dat ik er zoveel last van had.’ Dit konden wij wel een beetje lachend beamen.

Ook nog een leuk typische Surinaams voorvalletjes afgelopen week. Maandag waren er veel operaties geweest en dinsdag moesten de wondzorgen nog gedaan worden. Gevraagd of ik dat mocht doen en dat was geen probleem. Alleen bleek bij het pakken van de spullen dat er geen handschoenen waren, de hele afdeling afgezocht, op de afdeling ernaast gekeken en uiteindelijk gevraagd aan de hoofdzuster of zij misschien weet of er een voorraad is. Ook zij ging zoeken, maar ze waren echt op. Valt het oog van de hoofdzuster op een doos met steriele handschoenen, nou zegt ze, pak deze maar hoor. Iets wat in Nederland niet snel gebeurd, evengoed dat handschoenen op zijn gebeurd daar niet snel. Maar goed, ik de wondzorg gedaan met steriele handschoenen, weet nu wel weer hoe ik ze steriel aan moet trekken, want ja als ik ze dan toch gebruik oefen ik dat ook maar direct. 

Woensdag hadden we na het werk zo’n ontzettend leuke verrassing! Rosanne en ik zaten voor het ziekenhuis op Willeke te wachten, krijg ik telefoon. Jacoline Bijkerk, of dat we zin hebben om een rondje te vliegen… Uhm ja, alleen zijn we dan wel in uniform, maar dat was geen probleem. Moeten er dan wel om 16.00 uur zijn. Moet te doen zijn, als Willeke een beetje snel komt. Maar 10 voor half 4 en nog geen Willeke. Dus ik besluit om naar boven te lopen om te kijken hoelang het nog duurt. Is mevrouw nog bezig met de medicijnen. (Misschien handig nu voor docenten die ook meelezen om ongeveer 3 regels over te slaan… ) Dus ik zeg ‘Willeke, je moet komen want je hebt een afspraak.’ ‘Nee, kan nu echt niet, ben nog even bezig.’ ‘Willeke, als je mee wil vliegen met de MAF dan moet je nu meekomen.’ ‘Huh, vliegen, MAF, wacht, ja ik kom eraan!’ Pakt per direct de spullen en vliegt de afdeling af!
Dus wij echt als een malle naar de vliegbasis fietsen, komen hier uiteindelijk best netjes op tijd aan. Wat wel nodig was om even af te koelen.
Voordat we het vliegtuig ingingen kregen we nog allemaal instructies mee, over gordels die gedragen moeten worden (Denk maar niet dat ik erover na zal denken om die los te maken) over hoe de deur open moet mocht dat nodig zijn (Fijn om te weten inderdaad, maar niet handig om te horen als je zo van vliegen houdt als ik…) en oja voor je in het vakje zitten eventueel oordoppen voor als er teveel herrie is met een klein bruin zakje mocht je het nodig hebben. (Zakje zou wel te klein zijn voor de hoeveelheid die gegeten is, maar goed handig om te weten) Dan huppakee de lucht in, en wat is dat gaaf! We vlogen boven de stad en de Surinamerivier. Allemaal herkenningspunten, auto’s die zich in lange slierten voortbewegen, kleine vissersbootjes op de rivier, vanuit de lucht hele strakke straten wat tegenvalt als je erover heen fietst. En netjes gebouwde huizen, wat in het echt ook tegenvalt.
De tijd vliegt echt letterlijk en figuurlijk voorbij.
Het vliegtuigje schommelde aan alle kanten en af en toe zakten we een stukje. Maar vond het helemaal niet eng. Ja oké, een keertje wel toen we een behoorlijk scherpe bocht maken en daardoor schuin hingen en we vervolgens voor mijn gevoel een paar meter zakten. Maar verder heb ik echt met volle teugen genoten!

Ik wens jullie allemaal een gezegend paasweekend!